कोरोना मध्ये सरकारी कर्मचाऱ्यांची व्यथा.....

कोरोना मध्ये सरकारी कर्मचाऱ्यांची व्यथा.....

आप्पलपोटेपणाचा कळस

दुपारी ABP टीव्ही वर एक बातमी पाहिली..

खरे तर ऐकून मिडियाच्या चिमुकल्या बुध्दीला हसावं का आपल्या नशीबालाच दोष द्यावा असा संभ्रम मनात निर्माण झाला .

त्यात भरीस भर म्हणून संध्याकाळी FB वर सेम पोस्ट आणि विशेष म्हणजे त्यावर उतावीळ पणे केलेले आतिउत्साही विद्वानांचे कॉमेंट्स .... 

विषय होता..

" व्यापाऱ्यांना लावलेले निर्बंध , त्यांची दुकाने बंद "

याचा फटका सगळ्यांनाच बसला लोकहो .

दुकाने बंद त्यांचा फटका आम्हालाही बसतो . सरकारी कर्मचारी गणवेश उतरविल्यावर सर्वसामान्य नागरीकच असतो . त्यालाही कुटुंब , प्रपंच , खर्च , खरेदी असतेच .

त्याच्याही घरात काही सगळं आयतं तयार होत नाही .

पण या पोस्ट मधे रोख होता तो सरकारी कर्मचारी आणि त्यांना मिळणारा पगार . करोना काळात फक्त सरकारी कर्मचाऱ्यांचे पगार सुरु होते , असे त्यांचे म्हणणे . सरकारी कर्मचाऱ्यांना पगार देऊ नये असे असे अकलेचे तारे तोडण्यापर्यंत यांची मजल जावी ? त्यांनी वर्षभर फुकटचा पगार घेतला , आता आम्ही भोगलेली झळ त्यांना बसु दे असे म्हणणे .

मी पण सरकारी कर्मचारी . सर्वसामान्य रेल्वे कर्मचारी...

लक्षावधी उमेदवारांमधुन स्पर्धात्मक परीक्षा उत्तीर्ण झाल्यावर स्वतःच्या मेरीटवर सरकारी नोकरी मिळते हा पहिला मुद्दा आहे , आणि ज्यांना ती मिळाली नाही त्यांनी असूया बाळगणे साहजिकच आहे .

गेल्या वर्षभरात भोगलेल्या साऱ्या यातना, सारे भोग एका मिनटात डोळ्या समोरून गेले . डोकं सुन्न झालं . रेल्वे कर्मचारी हे पण सरकारी नोकर आहेत . गेल्या संपूर्ण वर्षभरात . देशाची अखंड , अविरत सेवा रेलवे कर्मचाऱ्यांनीही केली . आपल्या खुर्चीवरचा आपला सहकारी Positive झाल्यावर निर्भयपणे ,न डगमगता किल्ला लढवत राहिले रेलवे कर्मचारी . तळहातावर शीर घेऊन . याच कारणांसाठी एक रेलवे कर्मचारी असल्याचा मला नक्कीच अभिमान आहे . सर्वसामान्यां साठी लोकल्स जरी बंद होत्या तरी अन्यप्रांतीय बांधवाना , भेदभाव न करता त्यांच्या घरी सोडण्यासाठी ,वैद्यकीय मदत पुरविण्यासाठी , साधनसामुग्रीची ने आण करणाऱ्या मालगाड्या , ' कोविड स्पेशल ' अविरत धावत होत्या . त्या काळात रोड वाहतूक बंद असल्याने सारा मालवाहतुकीचा भार उचलला माझ्या रेल्वेने . होय ! मी अभिमानाने माझी रेलवेच म्हणेन.. त्या काळात रेलवे कर्मचाऱ्यांच्या सर्व सुट्ट्या रद्द झाल्या होत्या हे माहीत आहे का कोणाला ?

जेव्हा तुम्ही रजे वर होता (सक्तीच्या का होईनात ) रजा घेवून आपल्या कुटुंबासोबत होता कठिण काळात त्यांना आधार देत होता , त्याच वेळी चारही बाजूने मृत्यू चे तांडव सुरू असताना आम्ही रोज घराबाहेर पडत होतो .

Without PPE kit फक्त मास्क आणि sanitiser सोबत.... आम्हाला नसेल का भीती इन्फेक्टेड होण्याची ? आमची मुले आमचे पतीपत्नी आमचे आई वडील नसतील का चिंतेत ? कसे जाऊ देत असतील आम्हाला बाहेर जेव्हा जगाला घरात कोंडून ठेवले होते कायद्यांचा बडगा दाखवुन , बाहेर मृत्युचे थैमान आहे म्हणून ? आमचे ड्युटीवर जाणे नक्की होते पण परत येऊ की नाही याची शाश्वती नव्हती . वाहतुकीची साधनं बंद असताना स्वतःच्या खर्चाने खाजगी वाहनांनी 15 ते 30 कि,मी. प्रवास करुन ही आम्ही ड्युटीवर पोहोचत होतोच ना ?

4 वेळा 24 तास शिफ्ट केल्यात मी स्वतः ....

मधुमेह , रक्तदाब आणि वाढतं वय यासारख्या अडचणींचा बाउ न करता . आम्हाला नसेल का स्वतःची काळजी... स्वतः इन्फेक्टेड होऊ याची . कुटुंबाला , मुलाबाळांना , आइवडिल , सासुसास-यांना इन्फेक्शन होईल आणि ते देखिल आपल्या कडून याची .... ?

 

शेवटी Positive Report वर स्वतःची रजा खर्ची घातली... माझी स्वतःची गेल्या अठ्ठावीस वर्षात साठलेली रजा झटक्यात संपली . No special leave sir !!! 

वजन 34 किलोवर आलं होते . आमचे कित्येक सहकारी सोडून गेले ... त्यांच्या वियोगाचं दुःख बाळगायचं , करोना ची भीती बाळगायची कि ड्युटी करायची ? कित्येक कुटुंब आमचीही भरडली गेली नियतीच्या या तडाख्यात .

मी स्वतः मरणातून वाचलेय . कशीबशी जगले. 15 दिवस admit होते . यजमानांनी पाण्यासारखा पैसा ओतला . मुलांच्या भविष्यासाठी ,शिक्षणासाठी लग्नकार्यासाठी कष्टाने जमवलेला नीधी संपला . तरीही मला एकही क्षण एकटे न पाडता माझे कुटुंब पाठीशी खंबीर उभे राहिले... 

पण एक ठरवलं होतं आराम नाही करायचा . ज्या रेलवे ने 27 वर्ष सांभाळलं आज तिला गरज आहे आपली . शो मस्ट गो ऑन.....

 3 तारखेला डिस्चार्ज मिळाला आणि 15 तारखेला कामावर हजर झाले . आणि ते ही आनंदाने हजर झाले ... पुनर्जन्म मिळाला या खुशीत !

का आम्हाला कुटुंब नाही ? की त्यांची काळजी नाही ? की आहे लाखभर पगार आम्हाला ? अगोदर इन्कमटॕक्स कापून मग उरलेला पगार हातात मिळतो आमच्या . चार्टर्ड अकाउंटंट जवळ चापलुसी करुन टॕक्स लपविण्याची सोय नाही ना आमच्या पगारात .

 जे राबले त्यांना काही पदक /प्रशस्तीपत्रकं नाही मिळाले . ज्यांच्या कुटुंबातील माणसं गमावली त्यांनी काय केले असेल ? झळ तर सर्वांनाच लागली .

कोरोना योद्ध्यांमध्ये रेलवे कर्मचाऱ्यांचा उल्लेख कुठेच नाही तरीही Job satisfaction साठी का होईना आम्ही काम करतोय ना ? आमचे बुकिंग चे साथी , चेकींग स्टाफ , आजही लोकांमध्ये शिरुन काम करतायत , शिस्त ठेवण्यासाठी झटतायत .

आणि विशेष नमूद करावेसे वाटते , बाबांनो आम्हाला जेवणाची सुट्टी नसते आणि काही ठिकाणी असलीच तर 15 /20 मिनटें .त्याच ठिकाणी काम करताना आम्ही फोन उचलतो त्याच हातानी टिफीनही खातो , त्याच वेळी प्रवाशांसी संवाद साधतो. आमच्या गार्ड /ड्रायव्हर्स च्या तर जेवणाखाण्याच्या , झोपण्या उठण्याच्या वेळा प्रचंड अनियमित आणि निसर्ग नियमांच्या विरुद्ध आहेत . असे असून ही हे लोक आज म्हणतायत , आम्हाला पगार द्यायला नको . बिनपगारी काम करायला लावावे अशी अपेक्षा ...  

आमदार , खासदार लोकप्रतिनिधींच्या वेतनाचा आणि निवृत्ती वेतनाचा हिशोब आम्ही नाही मागत पण आमची कष्टाची आणि हक्काची भाकरी तोडण्याचा अधिकार तुम्हाला कोणी दिला तेव्हढं सांगा ?!

Main author: Forwarded

Presented by Kaustubh Shinde

Guys, it's a bitter story  but it is sad truth plz share it ,, it is very important to know everyone this plz share it like a air.

But here is also a another end to the blog ok byeeeeeeeeee now but yaaa don't forget to share it and yaaa follow also plz.